Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Φταίει ο Παπανδρέου που έσωσε τη χώρα #180

Η δήλωση Φλωρίδη για τους 180:«Ο κ. Παπανδρέου, με ένα ιστορικό και πολιτικό σφάλμα που έκανε τον Μάιο του 2010, διέσωσε τον κ. Σαμαρά και τη Ν.Δ. Εννοώ ότι εκείνη την ημέρα στη Βουλή παίχθηκε το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, στην πραγματικότητα. Επέτρεψε στον κ. Σαμαρά να κρυφτεί πίσω από την απόφαση του κ. Παπανδρέου να αναλάβει αυτός και το ΠΑΣΟΚ μόνοι τους την ευθύνη για τη διάσωση της χώρας, απέναντι σε μια παράταξη που είχε ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας» (Βήμα FM 15.1.2015)...

Το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη για τους 180: Γιατί όμως είναι και «ιστορικό λάθος»; Επειδή η χώρα στάθηκε όρθια, έστω από 155 βουλευτές; Επειδή δεν χρεοκοπήσαμε και αποφύγαμε τις ουρές στα σούπερ-μάρκετ όπως γίνεται τώρα στη Βενεζουέλα, ή τους περιορισμούς στις αναλήψεις όπως έγινε στην Κύπρο; Κι ας υποθέσουμε ότι ο κ. Παπανδρέου ασπαζόταν τη φαεινή ιδέα του κ. Βενιζέλου να υπερψηφιστεί η σύμβαση από 180 βουλευτές, κάτι που φυσικά θα βόλευε το ΠΑΣΟΚ, αφού θα μοιραζόταν το βάρος των -ομολογουμένως δύσκολων- μέτρων με τη Ν.Δ. Κι αν γινόταν η στραβή, και δεν υπερψηφιζόταν; Ποιος θα είχε την ευθύνη αυτού του εγκληματικού τυχοδιωκτισμού; Δεν θα έπρεπε -δικαιολογημένα αυτή τη φορά- να λιθοβολούμε τον κ. Παπανδρέου που έπαιξε στα ζάρια τη χώρα, για να αποφύγει ολόκληρο το πολιτικό κόστος; [όλο το άρθρο, εδώ]


Εpikairo: Προσθέτοντας το δικό μας σχόλιο στην «συζήτηση», ξεκινάμε από το δεδομένο: Η Ελλάδα χρεοκόπησε και η μοναδική λύση να μην οδηγηθούμε σε άτακτη χρεοκοπία ήταν η ένταξή μας στο μνημόνιο, με τη δημιουργία μηχανισμού στήριξης (δυστυχώς τον θεωρούμε δεδομένο και όχι επίτευγμα που διασφάλισε τη σωτηρία της χώρας).

Τι έπραξε ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Γ. Παπανδρέου; Κάλεσε τον Αντώνη Σαμαρά και του ζήτησε να συνεισφέρει δια της ψήφου και της συμμετοχής του στη διάσωση της χώρας. Υπήρξε διαβούλευση, παράθεση όλων των παραμέτρων και κατέστη σαφές ότι η ένταξή μας στο μνημόνιο ήταν απόφαση ύψιστης εθνικής ευθύνης. 

Τι έπραξε ο Αντώνης Σαμαράς; Δεσμεύτηκε δημόσια ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει το μνημόνιο και μάλιστα ήταν τόσο αποφασισμένος που διέγραψε όσους βουλευτές ψήφισαν υπέρ αυτού.
Η στάση Σαμαρά δημιούργησε το κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη. Κατόπιν, το 2011, η «μνημονιακή κωλοτούμπα» Σαμαρά δημιούργησε τους ΑΝΕΛ και γιγάντωσε την Χ.Α., καθότι έπεισε την κοινωνία ότι υπήρχαν εναλλακτικοί δρόμοι, έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους και κατόπιν έγινε ο πιο σκληρός εκφραστής του μνημόνιου.
Προσέξτε, η ανευθυνότητα Σαμαρά οδήγησε στη δημιουργία 2 κομμάτων σε 2 μόλις χρόνια εκ των σπλάχνων του αλλά και στην γιγάντωση της Χρυσής Αυγής.

Προσέξτε τώρα το εξής παράδοξο: Το ΠΑΣΟΚ εγκαλεί τον Παπανδρέου επειδή δεν έστησε παγίδα στον Σαμαρά να τον εγκλωβίσει στην ψήφιση του μνημονίου! Σήμερα συνεργάζεται πολιτικά με τον Σαμαρά, ο οποίος δεν ανέλαβε την ύψιστη εθνική ευθύνη να βάλει πλάτη στη σωτηρία της χώρας και κατηγορεί τον Παπανδρέου ο οποίος έσωσε τη χώρα!

Η ΝΔ εγκαλούσε μέχρι πρότινος τον Παπανδρέου ότι φούσκωσε το έλλειμμα και μας έβαλε στο μνημόνιο, λέγοντας συνειδητά και ανερυθρίαστα ψέματα για να καλύψει τον Καραμανλή που χρεοκόπησε -με στοιχεία- τη χώρα. Όταν παρέλαβε την εξουσία, παρουσίασε όλη την οικονομική προσπάθεια Παπανδρέου ως δική της, αναφέροντας τη μείωση του ελλείμματος και το PSI ως δικά της επιτεύγματα που κράτησαν τη χώρα όρθια!

Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί τον Παπανδρέου που έβαλε τη χώρα στο μνημόνιο. Εδώ δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός, πρόκειται περί σχιζοειδούς πολιτικής ερμηνείας,  πλην του γεγονότος ότι οι του ΣΥΡΙΖΑ προστάτεψαν με την όλη τους στάση τον Καραμανλή, καθότι η αλήθεια θα αποδομούσε και τα δικά τους μυθεύματα!

Κατά το ΠΑΣΟΚ, φταίει ο Παπανδρέου για το γεγονός ότι δεν έστησε παγίδα (απίθανο, ε;) στον Σαμαρά και όχι ο ίδιος ο Σαμαράς που  γύρισε πλάτη στη χώρα για να μην αναλάβει το πολιτικό κόστος. Αυτό σημαίνει για το ΠΑΣΟΚ πολιτική στάση ευθύνης. Να στήνεις παγίδες και να ψηφίζουν οι αντίπαλοι με το ζόρι, αντί να δώσουν -ως οφείλουν- τον υπέρ πάντων αγώνα με όποιο κόστος.

Καλό θα ήταν η σχολή του πρακτικού πραγματισμού που δημιούργησε ο Βενιζέλος να μπορεί να διαχωρίσει την πολιτική από την παραπολιτική. Το να παγιδεύσεις τον Σαμαρά να ψηφίσει υπέρ της σωτηρίας της χώρας συνιστά μεθόδευση. Το να ψηφίσει ο Σαμαράς, κατόπιν διαβούλευσης που εν τέλει ήτο αχρείαστη, συνιστά πολιτική και εθνική πράξη ευθύνης. 

Το ιστορικό λάθος χρεώνεται αποκλειστικά στον Αντώνη Σαμαρά. Κάθε άλλη ερμηνεία συνιστά γελοιότητα και φθηνή προπαγάνδα διαστρέβλωσης της αλήθειας.

Όσο για την πολιτική; Δεν γίνεται με ψιθύρους (ψιθύρισε, λέε.ι ο Βενιζέλος για 180 στο υπουργικό συμβούλιο), ούτε με αποφυγή ευθυνών (Στην Κρήτη, χθες, ο Βενιζέλος προσπάθησε να χρεώσει το μνημόνιο στον Παπανδρέου). Η πολιτική συνιστά ανάληψη ευθύνης βάζοντας στο επίκεντρο τη χώρα, ούτε το κόμμα, ούτε την πάρτη μας, την ίδια τη χώρα. Και οι πολιτικοί θα πρέπει να αγαπούν την ευθύνη, όχι να εισπράττουν τα οφέλη πέριξ αυτής και να την πετούν στο επόμενο.


Συνοψίζοντας, εγκαλείται ο Παπανδρέου που στήριξε μία απόφαση που αφορούσε στη σωτηρία της χώρας, για το γεγονός ότι δεν παγίδεψε αυτούς που ψήφισαν κατά της σωτηρίας της χώρας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου